Jij bent mijn grootste struikelblok, altijd maar weer. Jij en ik, wij botsen met elkaar. Steeds op het moment dat ik denk dat ik je heb leren kennen en weet hoe ik met je om moet gaan, verander je compleet. Al jaren probeer ik samen met jou door één deur te gaan, maar het lukt me niet. Een beetje prestatiedruk ervaren kan geen kwaad. Toch?

Fout. Want elke keer als ik mijn best doe, tot het uiterste wil gaan en mijn perfectionisme omhoog komt drijven, sta jij al om het hoekje te loeren. Wachtend, tot je toe kan slaan. De ene keer kom je in de vorm van vreselijke rugpijn en dat houdt je dan een lange periode vol. De andere keer ben je er kort, maar is het bestaan van jou niet te ontkennen. Je teistert mij met een hevige blaasontsteking, chronische rugpijn of acute hoofdpijn.

Ik weet dat jij mijn zwakke plek bent en ik doe er alles aan om dat te verhelpen. Rustig doorademen is dan het eerste waar ik aan denk, diep door mijn neus in en langzaam door mijn mond uit. Even lijkt het goed te gaan, maar daarna trap je de benen onder mijn lijf vandaan en kan ik alleen nog maar liggen in mijn bed. Creperend van de pijn, met mijn knieën opgetrokken en mijn armen om me heen. Toen ik zo hard mijn best deed om mijn kookexamen te halen, trapte jij ondertussen mijn blaas aan gort. Tijdens mijn eerste stage, waar ik zo graag mijn best voor deed, was jij continue mijn rug aan het slopen. En nu weer, in mijn allereerste tentamenweek, ben jij mijn lichaam aan het afbreken. Waarom?

Ik wil mijn fragiele lichaam tegen je beschermen, maar je slaat het stuk voor stuk aan gort. Ik wil sterker zijn dan jij, erboven staan. Ik weet dat jij de baas niet bent in mijn lichaam en toch lijk je me elke keer te verslaan. Hoe harder ik vecht, hoe meer jij tekeer gaat. Het voelt alsof ik verdrink en des te harder ik spartel, des te sneller ik verdrink. Ik weet wel hoe ik moet zwemmen, maar ik kan de bewegingen niet maken.

Kortom, de stress beheerst mijn lichaam en ik heb er geen controle meer over. Terwijl ik er alles aan doe om mijn hoofd leeg te maken en compleet te ontspannen, voel ik mijn stresslevel alleen maar stijgen. Het enige wat helpt is slapen, zodat ik de pijn even kan vergeten. En wat voor mij nog het meest frustrerende is, is dat het altijd gebeurt op ontzettend belangrijke momenten in mijn leven.

Soms, heel soms, gaat de pijn over door in bed te chillen en even een serietje te kijken. “Overthinking” is een vaardigheid die ik overduidelijk goed beheers en soms kan wat afleiding van een serie al helpen om die gedachten even opzij te zetten. Onbewust voel ik de pijn wegebben uit mijn lichaam en kan ik weer tot rust komen. De andere keer houdt de pijn dagen aan, zonder dat ik precies weet waar het vandaan komt. Ik hoor mijn ouders al zeggen ‘misschien is het gewoon stress’ en terwijl ze hun zin nog uitspreken ben ik al meegenomen door mijn gedachten. “Hoezo stress? Waar kan ik nu stress van hebben? Ik geniet oprecht elke dag met volle teugen van mijn dag. Ik lach, ik leer en ik klets, ik geniet van de vrijheid om te kunnen doen wat ik leuk vind en beschouw mijzelf als een gezegend mens. Ik heb me goed voorbereid op de tentamens en voldoende tijd om daarnaast te blijven werken, want er moet uiteraard wel geld verdiend worden.” Ergens in mijn onderbuik hangen op dat moment al hele andere gevoelens, ik vraag me van alles en nog wat af. “Ben ik wel gelukkig? Hoeveel procent van de dag moet je eigenlijk blij zijn om gelukkig te zijn? Doe ik wel wat ik leuk vind? En wat ga ik later dan doen? Hoe zorg ik ervoor dat ik later ook doe wat ik leuk vind? Waar zal ik überhaupt mijn brood mee gaan verdienen, zoveel ideeën en zo weinig die ik daadwerkelijk uitvoer. Ga ik mijn tentamens wel halen? Ik heb echt geen zin om ze te herkansen want dat kan dan pas de volgende periode, het liefst haal ik alles in één keer en eigenlijk nog liever haal ik minimaal een acht.

Mijn hoofd zit vol met dit soort gedachten en eigenlijk is er nooit een moment van echte rust. Dus ik snap eigenlijk wel waarom je zo tekeer gaat, jij wilt ook met rust gelaten worden.

Liefs,

Suus