Er was een korte periode dat ik letterlijk naar élk feestje ging dat voorbij kwam. Ik zat in de overgang van mijn fulltime baan naar weer beginnen met een studie en ik had het drukker dan ooit. Er zaten dagen tussen waarbij ik om 7:00 uur opstond, de hele dag naar school ging, om 18:00 uur begon met werken (anderhalf uur verderop van deur tot deur) en vervolgens om 23:00 uur in de kroeg stond. Hier bleef ik dan tot een uur of 3 tot 4 in de ochtend hangen. De volgende ochtend zat ik weer om half 9 in de schoolbanken. Het putte mij enorm uit, maar zelf had ik dat niet echt door. Ik vond namelijk dat mijn hele leven één groot feest was en genoot van alle hectiek. Dacht ik.

Even pauze

Het is superleuk hoor om af en toe druk te zijn en van hot naar her te vliegen, maar soms heeft je lichaam rust nodig. Dit kan je zo lang negeren als je wilt en je lichaam en geest gaan daar heel lang in mee, maar het is een keer klaar. Die periode heeft uiteindelijk zo’n 4-6 maanden geduurd. Toen was ik op en besloot ik het roer om te gooien. Ik zou alleen dingen doen waar ik energie van kreeg en meer rust voor mezelf nemen.

Nooit nee zeggen

Toen ik er helemaal doorheen zat besefte ik me dat de helft van de dingen die ik deed, niet voor mezelf waren. Het omslagpunt was tijdens het kijken bij een voetbalwedstrijd van mijn vriend. Ik was moe, ik had hoofdpijn, het regende pijpenstelen en mijn hele lichaam deed pijn van vermoeidheid. Toch wist ik mijzelf ervan te overtuigen dat het allemaal niet zo erg was en dat ik best wel veel zin had om te gaan kijken. Mijn vriend waagde nog een poging om mij te overtuigen om thuis te blijven. Tevergeefs, want ik wist dat hij het jammer zou vinden als ik niet kwam en ik had het hem beloofd, dus ik moest en ik zou erheen. Eenmaal aangekomen merkte ik dat ik een verkeerde keuze had gemaakt. Terwijl iedereen heel vrolijk en opgewekt was, voelde ik alleen maar de pijn in mijn lichaam. Hoe langer ik er stond, hoe meer ik het gevoel had dat ik er niet zou moeten zijn. Mijn vriend merkte dat ik niet zo vrolijk en opgewekt was als normaal en er ontstond een discussie. Hij probeerde mij duidelijk te maken dat het beter was dat ik naar huis ging om te slapen, maar ik wilde niet echt luisteren. Uiteindelijk liet hij mij inzien dat het ècht beter was om naar huis te gaan en daar vertrok ik, op de fiets, door de regen, zonder feest gevierd te hebben.

Bang om iets te missen

Bij thuiskomst deed mijn lichaam nog meer pijn en de hoofdpijn was verergerd. Achteraf gezien had ik beter thuis kunnen blijven. Zonder mij hadden ze ook wel gewonnen en had mijn vriend ook een leuke wedstrijd gehad. Ik was dan aan mijn rust toegekomen in plaats van met tegenzin naast de zijlijn staan. Waarom was ik dan toch gegaan? De vraag duizelde in mijn hoofd maar ik wist het antwoord eigenlijk allang. Ik was bang om de leuke dingen te missen. Bang om de volgende dag de verhalen te horen over wat er allemaal wel niet gebeurt was en iedereen zich afvroeg waar ik was. Bang dat andere mensen het leuk hebben zonder mij en bang om ergens geen onderdeel van te kunnen zijn.

Bij twijfel niet doen

Inmiddels kan ik nee zeggen tegen een feestje of een activiteit. Als ik er even geen zin in heb, doe ik het gewoon niet. Er zijn zoveel feesten en ik heb zo vaak de mogelijkheid om naar de kroeg te gaan, dus het is absoluut ook niet erg om iets te missen. Je kan niet overal bij zijn en dat zou je ook niet moeten willen. Ik let daarnaast ook beter op of ik wel voldoende rust pak tussendoor, want als ik altijd maar blijf rennen en vliegen dan trap ik mijzelf een keer onderuit.

Social media

Ik heb het idee dat sinds de komst van social media, en dan met name Instagram mijn instelling is veranderd. Alles moet online gegooid worden en als ik niet aanwezig ben, kan ik er ook niks over posten. Stom klinkt dat eigenlijk, nietwaar? Ik probeer er echt beter op te letten en te kijken naar wat ik en mijn lichaam nodig hebben. Bij sommige feestjes moet je even zin maken, maar je moet het ook herkennen als het te veel is en je lichaam rust nodig heeft.

Ervaar jij die onrust ook weleens? Ik ben benieuwd hoe jij ermee omgaat. Merk je weleens dat je een grens overschrijdt of dat je met tegenzin ergens heengaat?

Liefs,

Suus