Vanochtend ging ik hardlopen met mijn vader, we gingen voor een rondje van 5 kilometer. Ondanks dat ik dat weekend flink had gefeest, had ik er zin in en was ik gemotiveerd om te gaan rennen. De avond ervoor was ik heel bewust bezig geweest om volledig te ontspannen. Ik ging comfortabel op bed zitten, zette ontspannende muziek op en besloot om even helemaal op te gaan in het moment. Ik strekte en ontspande stuk voor stuk al mijn spieren en werd met de minuut rustiger. Ik had mijn telefoon van tevoren al weggelegd en hoefde alleen mijn oordopjes eruit te trekken. ‘S ochtends zette ik mijn wekker 20 minuten eerder om yoga te doen en mijn spieren warm te maken voor het hardlopen. Ik was er helemaal klaar voor!

It does not matter how slowly you go as long as you dont stop

Ik trok m’n hardloopkleren aan en wachtte totdat papa klaar was. Zoals gewoonlijk begonnen we rustig en zouden we, naarmate de kilometers vorderden, het tempo hoger leggen. Echter voelde ik na 100 meter mijn benen al, zo zwaar als beton. Ik had twee enorm heftige weken achter de rug en wist dat ik te weinig had geslapen en te veel had gefeest. Ik wilde niet opgeven en papa spoorde mij aan om rustig te blijven doorlopen. Na een kilometer of 1 kreeg ik steek en ondanks het goede advies van papa om te letten op mijn ademhaling werd het alleen maar erger. Ik was al twee keer kort gaan lopen om even op adem te komen, maar na 2 kilometer kreeg ik zo’n pijn dat ik het niet meer voor elkaar kreeg om door te blijven gaan. Het huilen stond me nader dan het lachen, hoe kon het nou zo intens slecht gaan?? Ik voelde me schuldig tegenover papa, moest ie met zo’n slome slak meerennen. Ik had de hoop opgegeven en zei dat hij door kon rennen en dan zou ik wel alleen naar huis lopen.

Papa was vastberaden om samen het rondje af te maken en we besloten een flink stuk te wandelen om het daarna weer rustig op te pakken. Ik lette voornamelijk op mijn ademhaling in de hoop dat de steek zou wegtrekken en papa liep neuriënd naast me. ‘Kijk je wel om je heen Suus? Zie eens hoe mooi het hier is’. Ik keek op en even vergat ik de pijn, ik genoot van de prachtige natuur om me heen. We waren op het punt gekomen dat we weer moesten rennen en papa pakte mijn handen vast. ‘Kom op Suus, je kan het!’ Ik herhaalde wat hij zei en daar gingen we. Even leek het de goede kant op te gaan, maar na een paar honderd meter moest ik, gedwongen door de pijn, opnieuw stoppen. ‘Alle kleine beetjes helpen’ zegt papa opgetogen, en hij geeft me weer wat moed. Na een flink stuk lopen ben ik het zat. ‘Zullen we weer? Vraag ik aan papa. Tegelijkertijd begin ik eigenwijs weer te rennen en nog geen twee stappen later crepeer ik van de pijn. We lopen een heel stuk totdat papa er vertrouwen in heeft dat we het hele stuk naar huis kunnen rennen.

Er gaat een knop om en ik word kwaad. Ik ben boos op het feit dat ik niet gewoon kon blijven doorrennen, ik ben boos op de pijn, maar voornamelijk boos op mezelf. Even lijkt de boosheid te helpen en heb ik het gevoel dat ik naar huis kan rennen, totdat ik weer een paar honderd meter verder moet stoppen vanwege de pijn. We lopen het laatste stuk naar huis. Ik ben enorm teleurgesteld in mezelf, maar papa deed me beseffen dat ik na 2,5 kilometer wilde opgeven en we alsnog de 6 kilometer hebben aangetikt. (Ook al deden we er een uur over, haha!)

Ik ben iemand die liever stopt als het te zwaar wordt, als het even tegenzit of als ik geen oplossing heb voor een probleem dat zich voordoet. Deze ochtend deed me beseffen dat doorzetten zoveel meer oplevert dan opgeven. Dat geldt niet alleen voor hardlopen, maar eigenlijk voor alles waar je mee bezig bent in je leven. We zullen onszelf door allerlei moeilijke periodes moeten slepen, waarin we ons eenzaam voelen, we maken verdrietige en moeilijke tijden mee, maar er zijn te veel mooie dingen in het leven om van te genieten, wat me doet beseffen dat stoppen nooit een optie is. Soms is het nodig om rustiger aan te doen, tijd voor jezelf nemen, koers te bepalen en te genieten van alle kleine dingen om je heen. En soms heb je juist heel veel energie en ga je mee in die ‘rush of life’. Maar als je stopt, zul je nooit weten hoe ver je had kunnen komen❤️

Lieve papa,

Zonder jou was het nooit gelukt,

Voor elke negativiteit die ik zie, voel of ervaar heb jij een positieve gedachte. Je bent mijn rots in de branding, zowel tijdens het hardlopen als in andere situaties. Waar ik een beer op de weg zie, zie jij een prachtig uitzicht en waar ik wil stoppen, motiveer jij mij om door te gaan. ❤️

Liefs,

Suus