Het is de tweede dag dat ik op het appartement van mijn broer pas. Ik ben gister de hele dag bezig geweest om mijn spullen van het ene huis naar het andere huis te krijgen. Nog niet alles is opgeruimd, maar het staat er. Ik haal mijn vriend op die aan de andere kant van de wijk woont en chillen gezellig in het huis. We eten bij hem en daarna gaat hij door naar de voetbal. Ik besluit om vast terug naar het appartement te gaan om voorbereidingen voor onze avond samen te treffen. Leuke film uitzoeken, lekkere hapjes op tafel, je kent het wel. Wat onwennig loop ik door het huis. Het voelt ineens zo gek, helemaal alleen. Ik ruim hier en daar wat spullen op en uiteindelijk pak ik een boek en een dekentje, ik zet zacht een muziekje aan en kan eindelijk een beetje ontspannen. Op zo’n moment kan ik mij zo intens verdrietig voelen en dan weet ik eigenlijk niet eens zo goed waarom. Het is  ineens zo stil in huis en de muren komen op me af. Zodra mijn vriend thuis komt veer ik op, de stilte is voorbij en er is weer iemand om me heen. Ik kan weer opgelucht ademhalen.

De volgende dag wordt ik naast hem wakker en we genieten van de ochtend samen. Ik maak ontbijt en daarna stappen we onder de douche en maken ons klaar voor de dag. Ik moet voor school aan de slag en hij gaat lekker z’n eigen ding doen thuis, dus vanaf dat moment ben ik weer alleen. De stilte is zó overduidelijk aanwezig. Het appartement voelt leeg. Ik moet van alles doen, maar ik ben veel minder productief. Er is niemand die straks gedag komt zeggen, niemand die vraagt hoe mijn dag was, niemand om een kopje koffie of thee voor te zetten en niemand die mij welterusten wenst.

Ergens vind ik het raar dat ik mij zo alleen voel, ik ben wel vaker een hele dag alleen en dan lijk ik er niet zoveel moeite mee te hebben. Tegelijkertijd is dit anders, omdat ik nu op mijn eigen plek ben. Ik wil mijzelf behoeden voor de stilte en bedenk allerlei manieren om er vanaf te komen. Wie kan ik bellen? Welke activiteit kan ik vanavond doen en wat staat er morgen op het programma? Ik wil mijn agenda vullen tot er geen ruimte meer over is om alleen te zijn en terwijl ik dat denk, weet ik dat dat niet de oplossing is voor het probleem. Ik zal er aan moeten wennen, de stilte om me heen. Ik vraag me af waarom ik het zo erg vind. Wat maakt dat ik het alleen zijn haat? Ik heb geen antwoord op de vraag en probeer dan redenen te bedenken waarom alleen zijn wel fijn kan zijn. Die redenen zijn er genoeg, ik kan heerlijk mijn eigen ding doen op mijn eigen tempo en niemand die op mij let. Misschien daarom dat ik het haat. Er is niemand die op me let. Ik moet het alleen doen. Alleen boodschappen doen, alleen eten en alleen alles weer opruimen. En dat terwijl ik het juist fijn vind om dingen samen te doen, een klein gesprekje over dingen die mij bezighielden die dag. Iemand die rust brengt in mijn hoofd vol kronkelende gedachten door erover te praten. Gewoon het gevoel van iemand om je heen hebben.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat het went..

Ik kan jullie tips goed gebruiken 😉

Liefs,

Suus